piątek, 13 stycznia 2012

  Tadeusz Popek ur. 2 XI 1915 wioska Chodenice włączona w 1973 jako dzielnica Bochni, zm. 17 IX 1942 Zakopane. Jesienią 1939 zbiegł na Podhale i uczestniczył w ruchu oporu przeciwko okupantom niemieckim.  W 1941 był współorganizatorem  Konfederacji Tatrzańskiej zostając zastępcą jej naczelnika, a także redaktor jej czasopism podziemnych. Aresztowany przez gestapo 31 I 1942, był więziony w Zakopanym katownia "Palace", ale już 2 II 1942 uciekł i ukrywał się do 22 VIII 1942, kiedy znów został schwytany przez gestapo, ponownie więziony w katowni "Palace" i tamże zamordowany przez Niemców.

Konfederacja Tatrzańska;
 Konspiracyjna organizacja polskiego ruchu oporu, utworzona na Podhalu w czasie II wojny świat. w celu walki z okupantem niem. i dla przeciwdziałania akcji  Goralenvolku . Miała charakter demokratyczny i ludowy. Inicjatorami  K.T. byli  Augustyn Suski oraz Tadeusz Popek wraz z Jadwiga Apostoł ; ci troje weszli w skład Placówki Naczelnej K.T., z siedzibą w Nowym Targu, Suski jako naczelnik K.T Tadeusz Popek jego zastępca.  K.T. działała od czerwca 1941, początkowo na terenie pow. nowotarskiego, a potem również pow. limanowskiego, myślenickiego i wadowickiego, z placówkami w 39 miejscowościach. Członków było ok. 400, a ponadto wiele osób wspierających lub współpracujących. Prowadzono działalność organizacyjną, propagandowo-polit., wywiadowczą, sabotażową, partyzancką, wydawano ulotki i tajną prasę: "Na Placówce" 1941-42, "Wiadomości Polskie" 1941, "Der Freie Deutsche" 1941.  Wskutek wyśledzenia wielu członków K.T. przez konfidentów gestapo, zwłaszcza przez artystę malarza Stanisława Wegner-Romanowskiego, pod koniec stycznia 1942 i w nast. miesiącach gestapo uwięziło licznych członków K.T. i rozbiło tę organizację, ale niektóre jej placówki lokalne przetrwały i działały do końca 1943, np. w Waksmundzie. Część członków K.T. nie została wyśledzona, część zdążyła się ukryć lub wyjechać z zagrożonego terenu, a niektórzy przeszli do oddziałów partyzanckich w Gorcach.

Tadeusz  Popek urodził się 2  listopada 1915r. w Chodenicach. W roku 1938 ukończył polonistykę na UJ w Krakowie. Wraz z matką Anielą i usynowionym siostrzeńcem - Edward Popek „Karski” - przybyli pod Nowy Targ jako przesiedleni, był wrzesień 1939 roku. Mieszkając w Chodenicach (obecnie dzielnica Bochni) dokonali sabotażu na linię kolejową (rozkręcając tory). Pociąg z żołnierzami niemieckimi wykoleił się. Śmierć poniosło wielu Niemców. W Bochni dla Popków zrobiło się niebezpiecznie. Musieli szukać nowego miejsca w okupowanym kraju. Postanowili przenieść się z pod Bochni do Łopusznej. Pracę znaleźli w wylęgarni ryb. Matka zamieszkała w Waksmundzie.
Pewnego dnia Tadeusz odwiedził dom w Nowym Targu przy ul. Królowej Jadwigi 19. Tam to działała rodzina Apostołów pomagająca przedostać się ludziom na zachód - ’’Czy tu mieszkają Apostołowie, którzy pokazują drogę do nieba…?’’. Mieszkali tam Magdalena i Wincenty Apostołowie, wraz z córką Jadwigą. Jadwiga urodziła się 22 grudnia 1913 roku w Nowym Targu, ukończyła seminarium nauczycielskie w roku 1934, a następnie pracowała w Nowogródku jako nauczycielka. Po pierwszym spotkaniu i rozmowie umówili się po raz kolejny. Tadeusz zaproponował, że zjawi się z biuletynem.
W tym czasie środowiska kolaboranckie na terenie Zakopanego i okolic aktywizują swą działalność. Zaczęły tworzyć tzw. „góralską listę”[4] i wydawać kartę z literą „G”[5].

W styczniu 1941 roku Tadeusz Popek i jego matka Aniela przeprowadzają się do Nowego Targu. Tadeusz podejmuję pracę w Kryminalnej Policji jako urzędnik (to będzie pomocne dla nowej organizacji). Najważniejszym orężem w walce z niemcami miała stać się agitacja. Zaczynali od dwóch aparatów radiowych, maszyny do pisania i powielacza. Często pomagał im Edek „Karski” – „Któż mógł podejrzewać, że w domu Apostołów Halinka Dauksza dyktuje mi napisany przez Popka komunikat o walkach w Libanie i Egipcie”. W maju dołączył (po wyjściu z więzienia) Augustyn Suski[6] i tak cała trójka była już w komplecie. Zaczęła rodzić się koncepcja stworzenia działającej na szersza skalę organizacji, która podjęłaby walkę z okupantem.


Postanowiono, że organizacja będzie się nazywać Konfederacja Tatrzańska. Naczelnikiem został Augustyn Suski (pseudonim Stefan Brus), zastępcą naczelnika Tadeusz Popek (pseudonim Wacław Tatar Hak). Sekretarzem organizacji została Jadwiga Apostoł (pseudonim Barbara Spytkowska).
Rota ślubowania: W obliczu Boga Wszechmogącego i Jego Matki, Polskiej Korony Królowej. Tobie Polsko, Ojczyzno moja o moc swoja z wrogiem walcząca teraz i o wyzwolenie, ślubuję służbę i wierność aż do ostatniej w sercu kropli krwi. A że nie zdradzę i – jako członek Konfederacji Tatrzańskiej – praw jej bojowych i tajemnie dochowam, braciom swoim w walce o Polskę wszystkie swe siły oddam, Ty mi dopomóż Boże!
Byli ze sobą w kontakcie prawie codziennie. Tadeusz zainstalował w budynku kryminalnej policji radioodbiornik. Budynek ów mieścił się na rogu kamienicy, przy wyjeździe z rynku w ulicę Szaflarską. Dzięki pracy Tadeusza Popka w Kriminalpolizei Konfederaci mieli dokładne informacje o posunięciach Niemców. Podczas remontu budynku policji wraz z Bernardem Mrozem wykuli dziurę, po przykryciu jej zawieszonym dywanem powstała świetna skrytka.. Schowek była bardzo trudny do wykrycia, gdyż zwyczajowo „pod latarnią najciemniej”.
Przygotowywane materiały do prasy podziemnej redagował Tadeusz. Najpierw były to „Wiadomości Polskie”, następnie „Na Placówce”, oraz „Sygnały”(nakład od 180 do 200), wychodziły co tydzień. Powstawała również gazeta adresowana do Niemców - „Der Freie Deutsche”.
 Po pewnym czasie  pomiędzy Augustynem Suskim, a Tadeuszem Popkiem powstała różnica co do wizji dalszej działalności. Popek był zwolennikiem zbrojnej akcji przeciw okupantowi i kolaborantom. Suski był mniej radykalny.
Pod koniec lata 1941roku Placówka Naczelna postanawia zorganizować własną siłę zbrojną. Następują rozmowy z porucznikiem rezerwy Eugeniuszem Iwanickim z Raby Wyżnej i majorem Edwardem Gott-Getyńskim z Chrobacz koło Jordanowa. We wrześniu 1941 roku formuje się nowe kierownictwo Konfederacji Tatrzańskiej, dołączają Mjr Edward Gott-Getyński, jako referent działu wojskowego, oraz Por. Eugeniusz Iwanicki, jako referent działu wywiadu i ochrony.
Zorganizowano także Dywizję Górską Konfederacji Tatrzańskiej. Do sztabu wszedł Tadeusz Popek. Miała składać się z trzech baonów plus jeden specjalny. Każdy baon składał się z trzech kompani plus jedna kompania specjalna. Każda kompania miała się składać z trzech plutonów plus jeden specjalny. A każdy pluton miał składać się z trzech drużyn plus jedna specjalna. Każda drużyna maiła składać się z trzech placówek lokalnych.
Wiele spotkań konfederatów odbywało się w restauracji babci Zawiłowej w Nowym Targu przy ulicy Szkolnej 1, gdzie podczas dni targowych rozpowszechniano prasę podziemną
W czerwcu 1941 roku Tadeusz Popek organizuje Placówkę Obwodową w Waksmundzie .
Tworzyli ją Józef Kuraś (pseudonim Orzeł)[7] , Władysław Waksmundzki (pseudonim Bienias) i Józef Rejczak.
W sierpniu aresztowany zostaje Józef Kuraś, lecz dzięki pomocy Tadeusza i Bernarda zostaje zwolniony po dwóch miesiącach.
Konfederaci starali się podnosić ducha ludności pisząc o walkach Wojsk Polskich na zachodzie i rychłej przegranej Hitlera. Piętnowano także działalność Wacława Krzeptowskiego. W jednym z artykułów Augustyn Suski pisze: „Polska jest w istocie niczym innym, jak tylko niemiecką prowincją, która wyrosła i rozwinęła się tylko dzięki ich kulturalnemu geniuszowi. Polaków nie ma tu prawie zupełnie. Na całym obszarze Polski jest, ich zdaniem, tylko kilkadziesiąt tysięcy Polaków w okręgu kieleckim. Reszta to: Goralen, Mazuren, Kaschuben, Schlonzaken, Ukrainnen...“ W końcowej części ubolewa nad splugawionym i zbezczeszczonym przez „krzeptowszczyznę” honorem Polaka, nad tym, że w miastach na widok stroju góralskiego ludzie zaczynają milknąć i w popłochu uciekają, podobnie jak na widok gestapowskiego munduru.

 Stanisław Wagner-Romanowski zdobywając zaufanie Augustyna Suskiego (znali się jeszcze ze studiów) zostaje zapoznany z działalnością Konfederacji. Otrzymuje od połowy stycznia 1942 roku prasę i poznaje Konfederatów. Otrzymuje także zadanie zdobycia listy gestapowców z Zakopanego, które wykonał. Obiecał załatwić drukarenkę na potrzeby Konfederacji. Na spotkanie w tej sprawie została wyznaczona Jadwiga Apostoł, by przedyskutować możliwość transportu jej do lokalu konspiracyjnego. W drodze powrotnej Wagner udał się za nią do domu co wydało się podejrzane. 25 stycznia 1942 roku zwołane zostaje spotkanie na którym ustalono, że Wagner działa w organizacji w charakterze „wtyki”. Zapada decyzja o wyroku śmierci. Augustyn Suski odwołuje wyrok twierdząc, że dowody nie są wystarczające. Ta decyzja zaważy na dalszej działalności Konfederatów. 30 stycznia 1942 roku Augustyn Suski zostaje aresztowany przez gestapo. Trafia do Palace[8], a 31 stycznia 1942 roku rozpoczynają się aresztowanie Konfederatów.
Tadeusz Popek ps. ''Wacław Tatar'', ''Hak''
 W Nowym Targu aresztowano Tadeusza Popka jego matkę Anielę Popkową, Zofie Augustyn, Tadeusza i Stanisławę Zawiłów. Ukryć zdołała się Jadwiga Apostoł dzięki ostrzeżeniu jakie otrzymała będąc w mieście. Fala aresztowań dotknęła wielu działaczy konspiracji.
2 lutego 1942 roku będąc w Palace Tadeusz Popek i Jan Dzielski korzystają z pozwolenia otwarcia okna, które znajdowało się przy umywalce. Wyskoczyli z pierwszego piętra na podwórze, każdy w innym kierunku. Tadeusz uciekał przez Antałowkę w kierunku Olczy. Nie ścigany natychmiast ukrył się w szopie. Wieczorem przemarznięty trafił do domu Danielowej na Olczy. Mówił , że zabłądził, tam spędził noc, a rano poszedł drogą w kierunku północnym. W końcu trafił do wsi Sierockie gdzie kilka dni odzyskuje zdrowie w jednym z  domów Konfederatów. Miał odmrożone nogi i ręce po ucieczce. Gestapo wyznaczyło nagrodę 10 tysięcy złotych za pomoc w schwytaniu Popka.  Następnie przewieziono go do Jana Tylki w Niwie, a stamtąd na Polane do Słoninów wyżej Węciórki, gdzie już ukrywała się Jadwiga Apostoł. Tam Tadeusz wracał do zdrowia, a miedzy Jadwigą i Tadeuszem rodzi się romans. Na terenie Jordanowa jako Konfederata działał brat Tadeusza Edward „Karski”. Pracował w miejscowej mleczarni jako instruktor. Aresztowany 12 marca 1942 roku. Mimo tortur w Palace nie ujawnił nikogo. Po śledztwie trafił do Mautchausen-Gusen pracował w kamieniołomie.
Edward brat Tadeusza Popka
Przebywał z nim Michał Kulig, który pisze o Edwardzie: „Pewnego dnia zarządzono przegląd wszystkich chorych. Była to rzeczywiście selekcja prowadzona przez adeptów sztuki lekarskiej SS, którzy ze spojrzenia orzekali, kto ma być zabity fenolem, a kto może jeszcze jakiś czas podołać pracy. Karskiego wówczas przeznaczono na śmierć fenolem, o czym nikt z tych ofiar do nocy nie wiedział. Karski wówczas przed tym zabiegiem śmiertelnym zabił stołkiem-taboretem dwóch katów, którzy gwałtem ściągnęli go z pryczy i usiłowali do miejsca uśmiercającego doprowadzić. Oczywiście zginął w odwecie licznej zgrai oprawców, dzielnie walczył o cenę własnego życia do ostatniej sekundy. Było to jesienią 1942 roku”.
Łączność z Tadeuszem i Jadwigą nawiązał dopiero wiosną Władysław Waksmundzki (pseudonim Bienias). Któregoś dnia wracając z Polany Maria Watycha zorientowała się że jest śledzona przez szpicla. 22 sierpnia 1942 roku gestapo jedzie schwytać resztkę Konfederatów. Wcześniej sterroryzowano rodzinę Marii Watych zabierając ją ze sobą. Schwytany zostaje także łącznik Mieczysław Kłapa wszyscy trafiają do Palace w Zakopanem. Tadeusz przykuty zostaje na miesiąc łańcuchami do ściany za obie ręce i nogi. Podczas przesłuchań jest okrutnie bity i torturowany.
Kajdany z Palace do których przykuto Tadeusza Popka
Niemcy nie mogą mu darować. Był obwożony przez gestapo po Podhalu skuty łańcuchami. Nie ujawnił nic. Tadeusz Popek dnia 17 września 1942 roku zostaje rozstrzelany na podwórzu Palace.
Podwórze Palace ,Patrioci Polscy przed rozstrzelaniem, które dokonywało Gestapo . W taki sposób na tym dziedzińcu Gestapo rozstrzelało Tadeusza Popka
Palace Katownia Podhala, Muzeum Męczeństwa Zakopane ul. Chałubińskiego 7

Jadwiga Apostoł

1 grudnia 1942 roku Jadwiga Apostoł zostaje wywieziona do obozu niemieckiego w Oświęcimiu. Otrzymuje numer 26273, przeżyła obóz. Jesienią 1946 roku była współorganizatorką Podhalańskiego Uniwersytetu Ludowego w Szaflarach, prowadziła go do maja 1949, kiedy władze komunistyczne zlikwidowały tę placówkę oświatową. Przez władze PRL została skazana na 5 lat więzienia za jej prowadzenie, po 8 miesiącach zwolniono ją dzięki amnestii. Wyjeżdża do Szczecina. W 1985 powróciła na stałe do Nowego Targu.
Augustyn Suski

Augustyn Suski, nr obozowy 27399, zmarł 23 maja 1942 roku w obozie niemieckim w Oświęcimiu w skutek ogólnego wycieńczenia.
Edward Karol Gött-Getyński ps. "Sosnowiecki"

Mjr Edward Gott-Getyński nr obozowy 29693, na terenie oświęcimskiego obozu śmierci wstąpił do tajnej organizacji i został za to rozstrzelany 25 stycznia 1943 roku.
Aniela Popek
Aniela Popkowa, nr obozowy 6867, zmarła w skutek wycieńczenia w kwietniu 1943 roku, także w Oświęcimiu.

 W drugiej połowie roku 1942 Goralische Komitee [9] wysłał 200 ochotników jako odrębną formację wojskową pod nazwą Goralische Dywision SS na potrzeby Niemców. Udali się do ośrodka szkoleniowego w Trawnikach w woj. Lubelskie.
Niemiecki banknot 500 zł w Generalnym Gubernatorstwie miał na tej stronie wizerunek górala ze względu na goralenvolk, potocznie nazywano go góralem, obowiązywał w okupowanej Polsce.
Po jakimś czasie zaczęli dezerterować, a resztę Niemcy wysłali na przymusowe roboty w głąb Rzeszy.
Wyrokiem Sądu Podziemnego Armii Krajowej w styczniu 1945 roku został powieszony Wacław Krzeptowski.
Proces przeciw działaczom Gorallenvolku odbył się w dniach od 4 listopada 1946 do 22 listopada 1946 w Zakopanem.
Witalis Wieder, Henryk Szatkowski, Andrzej i Adam Krzeptowscy i inni uciekli razem z Niemcami unikając sprawiedliwości.
Na wielu zdrajcach został wykonany wyrok śmierci  Sądu Podziemnego AK.
1965 we Freiburgu odbył się proces przeciwko zbrodniarzom hitlerowskim Robertowi Weissmanowi i Arno Sehmischowi którzy w latach 1939-1945 pełnili funkcje komendantów gestapo w Zakopanem. Otrzymali - pierwszy siedem lat więzienia, drugi pięć lat więzienia.

Zakopane, cmentarz ul Nowotarska, Mogiła zbiorowa Ofiar Terroru Hitlerowskiego w której pochowano Wicenaczelnika Konfederacji Tatrzańskiej Tadeusza Popka.
Na mogile ściana pomnikowa z wysokim postumentem zwieńczonym krzyżem łacińskim. Na ścianie pomnikowej wyryto daty „1939 1945” oraz umieszczono prostokątne tablice z płaskorzeźbami. Na postumencie znajduje się tablica ze znakiem „Polski Walczącej” i napisem „BOHATEROM/ POLEGŁYM OD KUL FASZYSTÓW/ HITLEROWSKICH/ W LATACH/ 1939 – 1945/ W OBRONIE WOLNOŚCI I/ NIEPODLEGŁOŚCI/ LUD PODHALA/ ZAKOPANE 1962”.
 Relacjonuje Stanisław Apostoł;
''To był rok 1946, a o wszystkim decydował sąd. Jesli dobrze pamietam, sprawa dotyczyła procesu działaczy goralenvolku (ale tego nie jestem pewien) i ekshumacja była dowodem sadowym.  
Jadwiga Apostoł (moja Ciotka) była wezwana przez sąd podczas ekshumacji T.Popka dla identyfikacji ciała. Kierowano się wskazówkami grabarza. Za drugim podejściem natrafiono na własciwy grób. Ciało T.Popka było dobrze zachowane i nie było zadnych problemów z identyfikacją. Następnie ciało zostało ponownie pochowane w mogile zbiorowej w Zakopanem na cmentarzu przy Nowotarskiej.''




 Przypisy:  
[1] Wacław Krzeptowski, ur. 24 czerwca 1897, zm. 20 stycznia 1945. Przedwojenny lider Stronnictwa Ludowego w Nowym Targu. Przed II wojną wiceprzewodniczący Związku Górali. Jeden z przywódców Goralenvolku podczas II wojny światowej. Przewodniczący Goralisches Komittee (Komitet Góralski), namiastki autonomicznego samorządu góralskiego.
[2] Niemiecka akcja germanizacyjna prowadzona na terenie przedwojennego powiatu nowotarskiego w latach 1939-1944.
[3] Andrzej Galica, ur. 27 listopada 1873, zm. 6 czerwca 1945. Generał Wojska Polskiego, legionista, uczestnik walk o niepodległość II Rzeczypospolitej.
[4] Była to lista osób, które mogły robić zakupy w sklepach z napisem „Nur fur Deutsche” (tylko dla Niemców).
[5] Dowód tożsamości wydawany przez władze niemieckie wszystkim nie-niemieckim mieszkańcom, odpowiednik Kenkarty wydawanej w Generalnym Gubernatorstwie.
[6] Augustyn Suski, ur. 8 listopada 1907, zm. 26 maja 1942. Poeta i działacz ruchu ludowego, jeden z założycieli Konfederacji Tatrzańskiej.
[7] Józef Kuraś, ur. 23 października 1915, zm. 22 lutego 1947. Legendarny podhalański partyzant. W czasie II wojny światowej jeden z dowódców oddziałów podziemia antykomunistycznego i niepodległościowego.
[8] Zakopiańska siedziba gestapo, tzw. „katownia podhala”.
[9] Kontrolowana przez Niemców namiastka autonomicznego samorządu góralskiego.

Bibliografia:
1. Jadwiga Apostoł-Staniszewska, Echa okupacyjnych lat, Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, Warszawa 1973.
2. Sylwester Leczykiewicz, Konfederacja Tatrzańska, Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, Warszawa 1976.
3. Wiadomości Bocheńskie.

Deklaracja Ideowa Konfederacji Tatrzańskiej

1
W poczuciu serdecznej i nierozerwalnej więzi, łączącej nas z walczącą w krwawym trudzie na wszystkich frontach świata Ojczyzną, my posadowieni na góralskich jej rubieżach Polacy zwieramy się w podhalańską linię bojową do walki z ogólnoludzkim, a szczególnie naszym ciemiężącym nas od wieków, narodowym wrogiem - Niemcami.
2
Jesteśmy żołnierzami polskimi, którzy w oczekiwaniu na dany przez Polskę znak do ostatecznej walnej rozprawy, trwając w czynnym, zorganizowanym pogotowiu, przygotowują teren, gromadzą środki bojowe, ostrza swe bronie i umysły, niszczą siły przeciwnika na wszystkich dostępnych dla nich odcinkach wewnętrznej pracy społeczno-politycznej.
3
Jako żołnierze podlegamy Rządowi Rzeczpospolitej Polskiej w Londynie i Naczelnemu Dowództwu Sił Zbrojnych w Kraju.
4
Nie mieszamy się do żadnych rozgrywek społeczno-politycznych pomiędzy Polakami, wychodząc z założenia, że Polak i żołnierz walczy o całość sprawy ojczystej, a nie o interesy poszczególnych partii i klatek społeczno-politycznych.
5
Dążymy do zjednoczenia całości narodu polskiego pod hasłem: Walka o wolną, niepodległą i demokratyczną Rzeczpospolitą Polską. Będziemy walczyć bezwzględnie ze wszystkimi, co temu hasłu się przeciwstawia.
6
Nie chcemy dla siebie żadnych nagród, przywilejów, ni praw, poza tymi, które należą się wszystkim prawym Polakom. Walczymy, bo tak nam każe nasza polska i ludzka cześć, bo tak nam każe sumienie Polaka.
7
Ruchowi naszemu nadaliśmy odrębne formy organizacyjno-metodyczne tak, jak odrębne są zagadnienia, o rozwiązanie których na swoim terenie walczymy. W pierwszym rzędzie pragniemy nadać znowu świętość i niewzruszoną powagę owej bezwzględnej, a przyćmionej nieco przez „krzeptowszczyznę” prawdzie, że słowo góral znaczy to samo co Polak z ducha i krwi.
8
W walce tej zespalamy się karnie ze wszystkimi walczącymi na ziemiach polskich organizacjami - i nie cofniemy się w niej przed męką i upokorzeniem, przed ofiarą mienia ni krwi, przed utratą życia samego.

Wolna Niepodległa Demokratyczna Rzeczpospolita Polska Niech Żyje!!!
Źródło:
S. Leczykiewicz, Konfederacja Tatrzańska, Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, Warszawa 1976, s.142-153.


Statut Konfederacji Tatrzańskiej

Rozdział I
Postanowienie wstępne

Art. 1. Organizacja jest związkiem zaprzysiężonym działającym tajnie.
Art. 2. Organizacja nosi nazwę ‘’Konfederacja Tatrzańska’’
Art. 3. Siedzibą organizacji jest Podhale.
Art. 4. Obszar działalności Konfederacji Stanowi Podhale, w szerokim pojęciu tego słowa.
Art. 5. Za całokształt swej działalności Konfederacja odpowiedzialna jest przed legalnym rządem Rzeczypospolitej Polskiej.
Rozdział II
Cele i środki działania Konfederacji

Art. 6. Celami Konfederacji są:
a) Jednoczenia Polaków pod hasłem: Niepodległa Polska Demokratyczna.
b) Utwierdzanie Polski i polskości w duszach i sercach Polaków na każdym odcinku życia społecznego, kulturalnego i gospodarczego.
c) Tworzenie bojowych kadr, jako podstawę mobilizacyjną pod przyszłą walkę orężną z okupantem.
d) Zwalczanie Niemców i niemieckości w każdej osiągalnej dziedzinie oddziaływania.
Art. 7. W dążeniu do realizacji powyższych celów obrała Konfederacja następujące środki:
a) Tworzenie wśród społeczeństwa polskiego bojowych placówek organizacyjnych konfederackich.
b) Szkolenie placówek konfederackich o charakterze wojskowym w ramach instrukcji i rozkazów Naczelnego Dowództwa Wojsk Polskich,  względnie konspiracyjnej Organizacji Wojskowej, stojącej pod rozkazami Naczelnego Wodza.
c) Wydawanie i rozpowszechnianie wśród Polaków periodycznego pisma informacyjno-ideowego.
d) Wydawanie broszur opartych na tematach aktualnych, zbiorków literackich itp.
e) Szkolenie społeczeństwa zwłaszcza młodzieży w zakresie ideowo-konspiracyjnym.
f) Tworzenie biblioteczek polskich książek naukowych i beletrystycznych.
g) gromadzenie autentycznych wspomnień i wiadomości dotyczących całokształtu i poszczególnych ułamków historii Polski i Polaków w okresie od 1 września 1939r.
h) Udzielanie ludności mało uświadomionej porad i pomocy we wszelkiego rodzaju jej sprawach z władzami niemieckimi.
i) jak najdalej idąca pomoc wszystkim ludziom prześladowanym przez Niemców.
j) Osobiste oddziaływanie na społeczeństwo, zwłaszcza inteligenckie w duchu bojowo-polskim.
k) Przyjmowanie i udaremnianie zarządzeń policyjnych władz niemieckich w związku z aresztowaniami za działalność antyniemiecką.
l) Demaskowanie zdrajców sprawy narodowej i ostrzeganie przed nimi polskiego społeczeństwa.
ł) Moralny i fizyczny terror na osobach zdrajców narodowych.
m) Doraźny sabotaż poszczególnych, godzących w sprawę polską zarządzeń władz niemieckich i organizowanie biernego oporu.
n) Akcje dywersyjno-ideowe wśród samych Niemców.
o) Współpraca z pokrewnymi organizacjami w Polsce i zagranicą.
p) Zbieranie i kwitowanie dobrowolnych składek pieniężnych na sprawę narodową.
Rozdział III
Schemat organizacyjny Konfederacji

Art. 8. Podstawę schematu organizacyjnego Konfederacji stanowią lokalne komórki organizacyjne noszące nazwę ‘’Placówek’’ . zależnie od siebie macierzyście i rozsiane po całym obszarze działalności Konfederacji.
Art. 9. Ogólny schemat organizacyjny Konfederacji stanowią:
1) Placówka Naczelna
2) Placówki Główne
3) Placówki Okręgowe
4) Placówki Obwodowe
5) Placówki Lokalne
Art. 10. Placówka Naczelna organizacyjnie podlega tylko Rządowi Rzeczypospolitej Polskiej, a wojskowo Naczelnemu Dowództwu Wojsk Polskich , względnie Organizacji Konspiracyjnej-Wojskowej, stojącej pod rozkazami Naczelnego Wodza.
Art. 11.
a) Placówki Główne są bezpośrednimi organami wykonawczymi Placówki Naczelnej.
b) Każdej Placówce Głównej podlegają 3 okręgi konfederackie.
Art. 12. Każdej Placówce Okręgowej podlegają 3 obwody konfederackie.
Art. 13. Każdej Placówce Obwodowej Podlegają 3 Placówki Lokalne.
Art. 14. Szczegółowy plan organizacyjny określa oddzielny regulamin, opracowany na zasadzie połączenia działalności ideowo-organizacyjnej z działalnością wojskową (w myśl Art. 6. pkt c). i art. 7 pkt b). Niniejszego statutu).
Rozdział IV
Placówka Naczelna i Naczelnik Konfederacji

Art. 15. Na czele Konfederacji stoi Placówka Naczelna złożona z 5 osób.
Art. 16. Placówka Naczelna powołuje Naczelnika Konfederacji, który jest zwierzchnikiem organizacyjnym i służbowym całej Konfederacji oraz poszczególnych jej jednostek organizacyjnych, jako też wchodzących w ich skład konfederatów.
Art. 17. Do obowiązków i zakresu działania Naczelnika Konfederacji należy:
a) Inicjatywa w rozbudowie Konfederacji pod względem jakościowym i ilościowym, a w szczególności wyszukiwanie i dobór odpowiednich współpracowników.
b) Inicjowanie i opracowywanie przy pomocy członków Placówki Naczelnej programów pracy, metod i instrukcji oraz działalności Konfederacji w myśl zasad statutu i żądań chwili bieżącej.
c) Reprezentowanie Konfederacji na zewnątrz i utrzymywanie łączności z innymi pokrewnymi organizacjami w Polsce.
d) Czuwanie nad należytym prowadzeniem pracy we wszystkich dziedzinach na wszystkich szczeblach organizacyjnych.
e) Przedstawianie Placówki Naczelnej wniosków o przyjęcie lub usunięcia konfederatów.
f) Przedstawianie Placówce Naczelnej wniosków o powołanie lub odwołanie kierowników poszczególnych placówek.
Art. 18. Naczelnik Konfederacji działa w ścisłym porozumieniu z Placówką Naczelną. W przypadkach nagłych działa sam, winien jednak później powiadomić Placówkę Naczelną o poczynionych krokach i uzyskać ich zatwierdzenie.
Art. 19. Naczelnik Konfederacji za zgodą Placówki Naczelnej ma prawo-w miarę potrzeby w celach wywiadu , ochrony, egzekutywy i wszelkich innych zadań o znaczeniu specjalnym, powoływać oddzielne placówki, względnie ich drużyny, pozostające poza ogólno organizacyjnym schematem Konfederacji, a podległe bezpośrednio Placówce Naczelnej.
Art. 20. Pozostali członkowie Placówki Naczelnej dzielą się na :
1) Referenta działu propagandowo-wywiadowczego, który równocześnie jest zastępcą Naczelnika (wicenaczelnikiem).
2) Referenta działu administracyjnego, prowadzącego sekretariat ogólnoorganizacyjny i zawiadującego kasą Konfederacji.
3) Referenta działu wojskowego, odpowiedzialnego w szczególności za całokształt prac wojskowych.
4) Referenta działu wywiadu i ochrony.
Art. 21. Postanowienia Placówki Naczelnej wymagają jednomyślności.
Art. 22. W razie utraty jednego z członków, Placówka Naczelna dobiera na jego miejsce innego konfederata.
Art. 23. W razie uruchomienia lub zaginięcia całej Placówki Naczelnej, funkcje jej obejmuje upatrzona przez nią z góry Placówka Główna lub upatrzona piątka konfederatów.
Rozdział V
Postanowienia dotyczące uczestnictwa w Konfederacji

Art. 24. Uczestnik prac i działalności Konfederacji nosi nazwę Konfederata.
Art. 25. Konfederatem może zostać każda osoba narodowości polskiej, Której oddanie się Polsce i Jej sprawie oraz czystości jej patriotycznych intencji została zagwarantowana świadectwem jednego z członków którejś z placówek podrzędnych.
Art. 26. W szczególności warunki przyjęcia do Konfederacji stanowią tezy zawarte w rocie ślubowania.
Art. 17. Rota ślubowania konfederata brzmi:
W obliczu Boga Wszechmogącego i Jego Matki, Polskiej Korony Królowej. Tobie Polsko, Ojczyzno moja o moc swoja z wrogiem walcząca teraz i o wyzwolenie, ślubuję służbę i wierność aż do ostatniej w sercu kropli krwi. A że nie zdradzę i – jako członek Konfederacji Tatrzańskiej – praw jej bojowych i tajemnie dochowam, braciom swoim w walce o Polskę wszystkie swe siły oddam, Ty mi dopomóż Boże!
Art. 28. Konfederaci zdolni do służby wojskowej i zdeklarowani pełnić  ją w konspiracji, składają dodatkowo przysięgę organizacyjno-wojskową.
Art. 29. Prawo odbierania ślubowania ma tylko delegat Placówki Naczelnej.
Art. 30. Usunięcia kandydata może dokonać tylko Placówka Naczelna na uzasadniony wniosek Placówki w stosunku do konfederata nadrzędnej, przy czym Placówka N. Nie jest zobowiązana do podania przyczyny usunięcia danego konfederata.
Art. 31. Dobrowolne wystąpienie z Konfederacji jest możliwe tylko w specjalnych wypadkach, za zgodą Placówki Naczelnej.
Rozdział VI
Prawa i obowiązki członków Konfederacji

Art. 32. Konfederacja stoi na stanowisku bezinteresownej pracy i walki dla Polski nie określa więc swym członkom żadnych praw, uznając, że największym prawem konfederata jest prawo czynnej i zorganizowanej służby Polsce.
Art. 33. Konfederat zobowiązany jest do bezwzględnego przestrzegania zasad zawartych w rocie ślubowania. Winien on wszystkim swoimi siłami, odważnie, z zachowaniem jednak najdalej idących środków ostrożności, dążyć do realizowania celów Konfederacji.
Rozdział VII
Postanowienia Karne

Art. 34. Konfederacja Tatrzańska zastrzega sobie prawo karania konfederatów za przestępstwa przeciw Konfederacji i jej ideologii.
Art. 35. O wielkości przestępstwa i jakości kary rozstrzyga Placówka Naczelna, przy obecności wszystkich swoich członków.
Art. 36. Za wydane wyroki Placówka Naczelna odpowiedzialna jest przed legalnymi władzami RP.
Art. 37. Placówka Naczelna dopilnowuje wykonania kary.
Art. 38. Przewidziane są kary: degradacja w hierarchii konfederackiej, publiczne napiętnowanie w organach Konfederacji, aż do kary śmierci włącznie.
Art. 39. Zdrada świadoma karana jest śmiercią.
Art. 40. W sporach pomiędzy konfederatami rozstrzyga delegat Placówki Naczelnej w obecności obu stron.
Rozdział VIII
Członkowie wspierający

Art. 41. Każdy Polak i Polka, odpowiadający wszystkim warunkom art. 17 nin. Statutu, a nie mogący z przyczyn od niego niezależnych brać czynnego udziału w pracach Konfederacji, wpłacający do kasy konfederackiej regularną składkę miesięczną w wysokości co najmniej 10 zł, jest członkiem wspierającym Konfederację.
Art. 42. Członek wspierający ma prawo korzystać ze wszystkich wydawnictw Konfederacji Tatrzańskiej.
Art. 43. Wspiera on Konfederację materialnie, jak również w miarę możności przez udzielanie odpowiednich wskazówek, informacji i ostrzeżeń.
Art. 44. Członek wspierający w zasadzie nie może być obeznany z pracami Konfederacji.
Rozdział IX
Sprawy finansowe

Art. 45. Dla realizacji swych celów Konfederacja dysponuje wpływami ze składek członkowskich konfederatów, składek członków wspierających i kwot uzyskanych drogą kolportażu wydawnictw Konfederacji.
Art. 46. Każdy wpływ winien być zanotowany w księdze kasowej Konfederacji i potwierdzony w organach wydawniczych.
Art. 47. O wszelkich obrotach pieniężnych decyduje Placówka Naczelna, księgując je w księdze kasowej Konfederacji.
Rozdział X
Rozwiązanie Konfederacji

Art. 48. Konfederacja Tatrzańska rozwiązuje się automatycznie z chwilą, gdy władzę na ziemiach polskich obejmuje prawowity, demokratyczny Rząd Polski.
Art. 49. O dalszych losach i majątku Konfederacji rozstrzygnie podówczas walne zebranie wszystkich konfederatów.
Rozdział XI
Zmiany statutu

Art. 50. Uzupełnienia lub zmiany w statucie mogą być wprowadzone przy jednomyślnej zgodzie członków Placówki Naczelnej.
Niech Żyje Polska !!!

Źródło:
S. Leczykiewicz, Konfederacja Tatrzańska, Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, Warszawa 1976, s.142-153.

 

Ogólna Instrukcja Konspiracji Konfederacji Tatrzańskiej

A
Zasady podstawowe

1) By praca konspiracyjna miała powodzenie i by przynosiła pożądane rezultaty winno się dbać przede wszystkim o jakość materiału ludzkiego, a nie o jego ilość. Konspiracja nie może się opierać na masach, lecz na niewielkiej ilości ludzi, rozsianych jednak dostatecznie gęsto po całym terenie działania Organizacji.
2) Uczestnik konspiracji winien odznaczać się charakterem, zdyscyplinowaniem, rozumną odwagą, sprytem, rozwiniętym zmysłem obserwacyjnym i opanowaniem. Musi on zdawać sobie sprawę z tego, że już dziś bierze czynny udział w walce z wrogiem o Polskę i dla Polski, musi sobie w pełni uświadamiać doniosłość swej pracy.
3) Przynależność do organizacji jest tajemnicą bezwzględną. Nie wie o niej matka ani ojciec, mąż ani żona , dzieci nie wie o tym nikt poza najbliższym kołem organizacyjnych współpracowników.
4) Ze względu na bezpieczeństwo i dobro sprawy każdy konspirator pracuje pod pseudonimem, którego używa się tylko w pracy konspiracyjnej. Poza tym istnieją prawdziwe nazwiska. Pseudonim musi mieć brzmienie zupełnie naturalne.
5) Uczestnik konspiracji nie wie, kim są inni członkowie organizacji, jeżeli z nimi bezpośrednio nie pracuje. Gdy dowie się o tym przypadkowo postępuje tak, jakby o tym nie wiedział.
6) Z zasady na terenie jednej miejscowości pracuje jedna tylko placówka. Wyjątek stanowią miejscowości ze stosunkowo większą ilością ludności.
7) Do pracy w terenie używa się ludzi, którzy w nim bezpośrednio tkwią, a więc znają go i orientują się w jego możliwościach i warunkach.
8) Unikają oni jakichkolwiek  zadrażnień osobistych z ludźmi, a zwłaszcza sąsiadami, by momentami osobistymi nie szkodzić sprawie. Konspirator jedna i wiąże ze sobą ludzi, nigdy nie zraża.
9) Członek organizacji konspiracyjnej pisze jak najmniej, Żadnych dokumentów pisanych nie zatrzymuje on przy sobie, ani w swoim mieszkaniu. Wszystko to chowa w miejscu bezwzględnie pewnym nie rzucającym się w oczy i nikomu nie znanym. W bliskości swojej przechowuje tylko te materiały z których w danym czasie często musi korzystać.
10) Konspirator stara się jak najrzadziej pokazywać publicznie z ludźmi, z którymi konspiracyjnie współpracuje.
11) Jeżeli jego praca w konspiracji wymaga częstego chodzenia po rozmaitych punktach terenu , zaopatruje się w jakieś dozwolone artykuły do sprzedaży i pracuje wówczas pod maską handlarza, czy domokrążcy.
12) Konspirator przy dawaniu zleceń, czy rozkazów zwraca uwagę nie tyle na termin, ile na jakość, sumienność i sposób przeprowadzenia pracy. Lepiej powoli ale gruntownie i dobrze.
13) Na wypadek aresztowania każdy z uczestników konspiracji już z góry jest przygotowany i pouczony, jak ma postępować i co mówić przy zeznaniach. Zasadą tutaj jest spokój, pewność siebie i zgodność w zeznaniach od początku do końca. ‘’Sypanie’’ sprawy i współpracowników nigdy sytuacji nie polepsza, ale pogarsza.
14) Placówki kontaktują się ze sobą tylko za pośrednictwem swoich kierowników u kierowników bezpośrednio nadrzędnych czy podrzędnych placówek i tylko tą drogą otrzymują i przekazują wszelkie instrukcje, rozkazy, raporty, czy wnioski.
15) Stąd żaden członek organizacji nie może kontaktować się bezpośrednio z więcej jak trzema członkami placówek podrzędnych i tylko z jednym członkiem placówki nadrzędnej, nie wliczając w to członków własnej placówki.
B
Kontakty

16) Uczestnicy konspiracji porozumiewają się między sobą w takich miejscach, w których obecność ich nie budzi żadnych podejrzeń (parki ,ulice ruchliwe, w polu przy pracy, przed kościołem w niedzielę itp. ).
17) Przeprowadzający swą rozmowę w miejscu publicznym konspirator nie używa nigdy słów takich jak kontakt, konspiracja, praca podziemna, gestapo, organizacja .itp. W żadnym wypadku nie wymienia nazwy swej organizacji, ani jej skrótu, nie operuje nazwiskami, stopniami wojskowymi, ani nie pozdrawia spotkanych, a znanych mu tylko z pracy podziemnej ludzi. Gdy pewne rzeczy musi omówić, omawia je w skrócie, używając wyrazów umówionych np. Niemcy nasi, placówka wiara.
18) Na umówione spotkanie konspirator przychodzi punktualnie. Zachowuje się zupełnie naturalnie, unikając widocznej tajemniczości czy niepokoju, Wręczając jakieś pisma, czyni to ostrożnie, ale w sposób zupełnie naturalny, nie budzący podejrzeń.
19) Przy spotkaniach w lokalach konspiracyjnych czy mieszkaniach, uczestnicy konspiracji zabezpieczają się przed wpuszczeniem do środka kogoś niepowołanego z góry umówionymi hasłami. Lokal taki zawsze jest zaopatrzony w środki umożliwiające natychmiastowe zniszczenie kompromitujących materiałów ( piec, spirytus, benzyna ). Do takiego mieszkania nie przychodzi ich nigdy więcej jak 5.
20) Idealnym mieszkaniem dla kontaktów jest mieszkanie prywatne, bez sublokatorów, służby, małych dzieci, zbyt licznej, a popularnej w danej miejscowości rodziny. Dąży się do tego ,by właściciele mieszkania byli dobrymi Polakami i porządnymi ludźmi, dyskretnymi, nie podejrzani policyjnie i nie zaangażowani czynnie w konspiracji. Nie mogą oni żyć w skrajnej nędzy, ani mieć w tej miejscowości osobistych wrogów. Położenie mieszkania winno być takie, by przechodzenie doń ludzi obcych nie zwracało uwagi sąsiadów i nie budziło podejrzeń.
21) Co pewien czas zmienia się miejsce i sposób kontaktowania się. Zależy to zawsze od wymagań chwili i warunków miejscowych.
C
Kolportaż

22) Kolportaż pism i ulotek dzielimy na dwie fazy; dostarczanie materiału do punktów rozdzielczych (kurierzy) i rozprowadzanie go w terenie (kolporterzy).
23) Do pracy tej używa się w konspiracji ludzi nie posiadających żadnego charakterystycznego szczegółu w swym wyglądzie (okulary, łysina, kalectwo). Zmieniają oni w czasie swej pracy pewne szczegóły swego ubrania, dla zmylenia ew. śledztwa.
24) Kolporter posiada przy sobie tylko taką ilość bibuły, jaką w tej chwili może rozprowadzić. Jest już z góry przygotowany , co zrobi i jak się będzie tłumaczyć na wypadek przetrzymania go. W takich wypadkach odpowiada, ze jakiś jegomość tak a tak wyglądający kazał mu to zanieść na stację lub inne nie podejrzane, albo, że znalazł, że mu ktoś podrzucił i uciekł itp.
25) Trzyma on bibułę w zaadresowanej zmyślonym nazwiskiem kopercie (niesie na pocztę) albo owiniętą w niemiecką gazetę, albo w którejś z wierzchnich kieszeni , by w razie czego mógł łatwo się jej pozbyć. Czasami trzyma ją w ręce, jako niewinną paczkę, nigdy jednak nie chowa jej głęboko pod ubranie, uniemożliwiające sobie rychłe jej pozbycie się.
26) Jadąc w pociągu kurier czy kolporter kładzie paczkę z bibułą na półce przeciwnego rzędu ławek. Ma ją stale na oku. W razie nieszczęścia nie przyznaje się, że to jego paczka.
27) Na punktach rozdzielczych prasa pozostaje jak najkrócej. Rozprowadza się ją po terenie natychmiast, by nie straciła na wartości i na aktualności.

Źródło:
S. Leczykiewicz, Konfederacja Tatrzańska, Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, Warszawa 1976, s.142-153.


Regulamin Placówek Lokalnych Konfederacji Tatrzańskiej

Rozdział I
Postanowienia wstępne

Art. a) Uczestnik prac i działalności Konfederacji nosi nazwę konfederata.
Art. b) Każdy konfederata przyjęty do Konfederacji jest członkiem tylko jednej placówki.
Art. c) Łączność pomiędzy równorzędnymi placówkami utrzymana jest systemem trójkowym, to jest wyłącznie przez kierowników poszczególnych, sąsiadujących ze sobą placówek.
Art. d) Łączność pomiędzy trzema placówkami równorzędnymi, a placówką macierzystą nadrzędną utrzymana jest przez kierowników tych placówek z jednym tylko członkiem placówki nadrzędnej.
Art. e) Służbowe i terenowe stanowisko każdej placówki określa jej numer kolejny czy litera, podane przez placówkę nadrzędną. Ze względów konspiracyjnych w żadnym piśmie nie wolno podawać stopnia placówki, ani nazwy miejscowości, w której ona działa.
Art. f) W całokształcie działalności organizacyjnej każda placówka podlega tej placówce nadrzędnej z którą kontaktuje się przez jednego z jej przedstawicieli.
Art. g) Za całokształt działalności placówek kierownicy ich odpowiadają przed owymi placówkami nadrzędnymi.
Art. h) Kierownicy poszczególnych placówek maja prawo:
§1 Przekładania kierownikom swej placówki nadrzędnej wniosków dotyczących konkretnych prac i działań podległych im komórek i w zależności od lokalnych warunków i zadań chwili bieżącej, celem uzyskania ich zatwierdzenia.
§2 Przekładania kierownikom swej placówki nadrzędnej wniosków o przyjęcie nowych członków, względnie ich usuniecie, powołanie lub odwołanie kierowników podległych im placówek.
§3 Zawieszanie w czynnościach organizacyjnych konfederatów do czasu otrzymania decyzji z placówki nadrzędnej.
Art. i) Do obowiązków poszczególnych placówek należy:
§1 Utrzymanie stałej łączności ze swą placówką nadrzędną.
§2 Czuwanie nad sumiennym i terminowym wykonaniem zleconych mu przez placówkę nadrzędna zadań.
§3 Trzymanie podległych mu komórek w ideowej karności i ustawicznym pogotowiu.
§4 Inicjowanie i organizowanie działalności podległych jednostek w ramach otrzymywanych instrukcji i poleceń, w zależności od wymagań chwili bieżącej i warunków lokalnych.
Art. j) Każdy konfederat ma prawo decydującego głosu we wszystkich sprawach swej placówki, o ile nie zostały one zlecone przez placówkę nadrzędną.
Art. k) Konfederat zobowiązany jest do bezwzględnego przestrzegania zasad zawartych w rocie ślubowania, Winien on wszystkimi swoim siłami, odważnie z zachowaniem jednak jak najdalej idących środków ostrożności dążyć do realizowania celów konfederacji.
Art. l) Każdy konfederat winien dążyć do pozyskania dl Konfederacji jak największej ilości członków wspierających.
Art. ł) Każdy Polak i Polka odpowiadający wszystkim warunkom wymaganym od konfederata, nie mogący z przyczyn od niego niezależnych brać czynnego udziału w pracach Konfederacji, wpłacający do kasy konfederackiej regularną składkę miesięczną w wysokości co najmniej 10 zł, jest członkiem wspierającym K.T.
Art. m) Członek wspierający ma prawo korzystać ze wszystkich wydawnictw K.T.
Art. n) Członek wspierający w zasadzie nie może być obeznany z pracami K.T.
Art. o) Każdy konfederat winien jest obrać sobie pseudonim, składający się z imienia i nazwiska. Pod tym pseudonimem będzie on figurował w pracach i rejestrach Konfederacji.

Rozdział II
Placówki Lokalne

Art. a) Placówki Lokalne są podstawowymi komórkami całokształtu prac i działalności K.T.
Art. b) P.L. składa się z 5  członków dobranych na zasadzie wzajemnej znajomości, koleżeństwa i zaufania oraz z kierownika placówki wskazanego przez P. Ob.
Art. c) Placówki Lokalne realizują we własnym zakresie program prac K.T. w myśl wydanych przez P.Ob. instrukcji i poleceń.
Art. d) W szczególności do zakresu jego prac należą:
§1 Wywiad na własnym terenie obejmujący:
1) Liczbową rejestracje wojskowych z zaznaczeniem stopnia i formacji.
2) Rejestracja inteligencji.
3) Rejestracja władz samorządowych , administracyjnych , policyjnych i gospodarczych.
4) Rejestracja Niemców i Volksdeutschów.
5) Wykrywanie zdrajców i konfederatów niemieckich.
6) Śledzenie zarządzeń władz niemieckich, ich źródeł.
7) Rejestracja osób aresztowanych i zamordowanych za działalność antyniemiecką.
8) Śledzenie ruchów oddziałów wojsk niem. liczebność, skala, kwatera, kierunek.
9) wykrywanie magazynów broni, amunicji, żywności itp. Fabryk, lotnisk, garaży itp.
10) Wykrywanie miejsc w których ukryto polską broń.
§2 Samoobrona w formie:
1) Ostrzeganie społeczeństwa polskiego przed zdrajcami i konfidentami niemieckimi.
2) Moralnego i fizycznego terroru na osobach zdrajców narodowych.
3) Najdalej idącej pomocy wszystkim prześladowanym za działalność przeciw Niemcom.
4) Samopomocy gospodarczej.
5) Udzielanie porad ludności mało uświadomionej we wszystkich jej sprawach a władzami niem.
§3 Propaganda w formie :
1) Ostrożnego i mądrego rozpowszechniania wydawnictw K.T.
2) Rozpowszechniania prawdziwych wiadomości o sytuacji na frontach z ustawicznym podkreślaniem pewności naszego zwycięstwa i wcześniejszym czy późniejszej nieuchronnej klęski Niemców.
3) Rozpowszechniania wiadomości o wszystkich okrucieństwach , kłamstwach i oszustwach niem.
4) Wykrywanie kłamstw niem. Propagandy.
5) Tłumaczenie sąsiadom , by nie dawali Niemcom żadnych przydziałów a jeżeli już muszą , by dawali jak najmniej i jak najgorsze.
6) Walki z krzeptowszczyzną.
7) Namawianie ludzi , by nie czytali , ani nie kupowali żadnych niem. Gońców, kurierów, krakauerek i in. niem. brukowców - by nie chodzili do kin i teatrów z których dochody idą na armię niem.
8) Rozpowszechnianie bojowych pieśni polskich, dowcipów i opowiadań ośmieszających Niemców i ich przyjaciół .
9) Przeciwdziałania wyjazdom na roboty do Niemiec.
10) Piętnowania i ostrzegania ludzi na każdym kroku przed udaniem się do Niemców z jakakolwiek skargą na sąsiadów jest to dla nich samych niebezpieczne i podłe.
11) Wyszydzanie i piętnowanie tych wszystkich, którzy pozostają w jakichkolwiek towarzyskich stosunkach z umundurowanymi Niemcami.
§4 Działalność kulturalno-oświatowa w formie:
1) Zbieranie po domach książek do czytania i nauki, tworzenie z nich konfederackich bibliotek i pożyczanie ich potem chętnym.
2) Zbieranie i zapisywanie wspomnień o wojnie ostatniej.
§5  Działalność finansowana drogą:
1) Pozyskania dla K.T. jak największej ilości członków wspierających .
2) Zbieranie składek na fundusz wydawniczy K.T.
Uwaga: Sumy wpłacane do K.T. należy traktować nie jako jałmużnę, lecz jako część tego, co Ojczyźnie od każdego Jej syna się należy. Każda składka jest kwitowana w naszej gazetce pod pseudonimem wybranym przez wpłacającego.
§6 Akcja wojskowa odnośnie do której obowiązują reguły takie:
1) Każda placówka pomyślana jest jako kadra, naokoło której w chwili decydującej mobilizuje się bojowy pluton, czy kompania.
2) Placówki trwają w ustawicznym pogotowiu bojowym i oczekiwaniu na rozkaz.
3) Instrukcje szkoleniowe i ćwiczebne w odpowiednim czasie zostaną wydane.
4) Każdy konfederat jest żołnierzem, którego chwilowo odkomenderowano do pracy społeczno-politycznej.
Art. e)
§1 Placówki Lokalne opracowują miesięczny program pracy obejmujący sobą wyżej wymienione zadania w formie najlepiej nadających się do terenu.
Program winien uzyskać zatwierdzenie P.OBb
§2 Placówki Lokalne wykonują pracę we własnym zakresie, gdy zadanie tego wymaga zwracają się o pomoc do P.Ob.
Art. f) Prócz regulaminu, ogólnych instrukcji K.T. i programu pracy, które to pisma winny być starannie schowane i zakonspirowane, P.L. nie może mieć żadnych dokumentów  pisanych. Wszelkie raporty i wnioski muszą być natychmiast przekazane P.Ob.
Art. g) Członkowie Placówki muszą już z góry mieć przygotowane i umówione na wypadek aresztowania któregokolwiek z nich odpowiedzi na ewentualne pytania policji dla uniknięcia niebezpiecznych sprzeczności w zeznaniach i zabezpieczenia w ten sposób innych konfederatów i całości sprawy.
Niech Żyje Polska!!!
 *P.Ob. - Placówka Obwodowa
Źródło:
S. Leczykiewicz, Konfederacja Tatrzańska, Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, Warszawa 1976, s.142-153.

Pomnik w kształcie brzozowego krzyża nakrytego partyzancką czapką upamiętnia żołnierzy Konfederacji Tatrzańskiej, Armii Krajowej, Ludowej Straży Bezpieczeństwa, Zgrupowania "Błyskawica" Józefa Kurasia "Ognia" oraz partyzantów postogniowego oddziału "Wiarusy". Monument stanął na prywatnej działce rodziny Kurasiów przy szlaku na Turbacz - nad Halą Długą, na Polanie Rusnakowej.

Sztuka Teatralna; 
 Pojmanie Konfederatów -obrazek z dziejów Konfederacji Tatrzańskiej
Autor scenariusza: Stanisław Apostoł
Reżyseria: Dorota Ruśkowska
 Akcja rozpoczyna się w styczniu 1942 roku. Agent gestapo – Wegner, rozpracował już Konfederację Tatrzańską. Następują masowe aresztowania. Spośród dowództwa Konfederacji, umknąć udaje się tylko Jadwidze Apostoł. Łącznicy Kłapa i Kucała doprowadzają ją do górskiego przysiółka Polana k/Bogdanówki (gmina Tokarnia, pow. myślenicki), gdzie ukrywa się w gospodarstwie Franciszka i Anieli Słoninów. Równocześnie, Zastępca Naczelnika Konfederacji - Tadeusz Popek, ucieka z gestapowskiej katowni Palace w Zakopanem. Z odmrożonymi nogami, zostaje również przewieziony na Polanę. Jadwiga, z zawodu nauczycielka, organizuje szkółkę dla dzieci, z odciętego śniegami osiedla.  Po wyzdrowieniu Tadeusza, próbują nawiązać kontakty z ukrywającymi się w Gorcach konfederatami z Waksmunda. Odwiedza ich Władysław Bienias. Opowiada o sytuacji na Podhalu i o oporze, jaki Górale stawiają akcji kolaboracyjnej Gorallenvolku i Gorallenführera – Wacka Krzeptowskiego. Niestety – ujęta przez Niemców łączniczka Maria, nie wytrzymuje bicia i doprowadza gestapowców na Polanę, nocą 22 sierpnia 1942. Aresztowani zostają: Jadwiga Apostoł, Tadeusz Popek i Mieczysław Kłapa. Po miesięcznym sledztwie w Palace – T. Popek zostaje rozstrzelany, a J. Apostoł, M. Kłapa oraz Maria – zesłani do KL Auschwitz. F. Słonina musi ukrywać się do końca wojny. Premiera odbyła się w Lubniu, 23 września 2011.
Teatr w Stodole Myślenice sztuka Pojmanie Konfederatów